ภาษาวรรณศิลป์ในพระราชพงศาวดารฉบับความพิสดาร

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาษาวรรณศิลป์ในพระราชพงศาวดารฉบับความพิสดารซึ่งเป็นเอกสารทางประวัติศาสตร์ของไทย เก็บข้อมูลจากพระราชพงศาวดารฉบับความพิสดารยุคจารีตจำนวน    7 ฉบับซึ่งชำระตั้งแต่กรุงธนบุรีถึงกรุงรัตนโกสินทร์ สมัยรัชกาลที่ 4 โดยใช้การวิจัยเชิงคุณภาพและนำเสนอผลการศึกษาแบบพรรณนาวิเคราะห์

 ผลการวิจัยพบว่าผู้ชำระพระราชพงศาวดารฉบับความพิสดารใช้ภาษาวรรณศิลป์ 5 วิธี ได้แก่ การเล่นเสียงสัมผัส การใช้วงศัพท์กวี การปรุงศัพท์ในภาษากวี การใช้โวหาร และการใช้บทสนทนา เพื่อยกย่อง      พระบรมเดชานุภาพและพระบุญญาธิการของพระมหากษัตริย์ ความยิ่งใหญ่ของกองทัพ ความอลังการของพระราชพิธีด้วยการใช้ถ้อยคำภาษากวีที่ไพเราะ ใช้การเปรียบเทียบเพื่อให้เห็นภาพชัดเจน และใช้บทสนทนาเพื่อแสดงอารมณ์และอุปนิสัยของบุคคลในประวัติศาสตร์ แสดงถึงความประณีตและความสามารถด้านการประพันธ์ ซึ่งเป็นหลักฐานช่วยยืนยันว่าพระราชพงศาวดารฉบับความพิสดารยุคจารีตมีลักษณะเป็นวรรณกรรมยอพระเกียรติอีกประเภทหนึ่ง