กลวิธีการแปลวรรณคดีจีนอีโรติกเรื่อง จินผิงเหมย์ เป็นภาษาไทย โดยเนียนและสด กูรมะโรหิต

บทคัดย่อ

            งานวิจัยฉบับนี้ศึกษา ดอกเหมยในแจกันทอง ซึ่งเป็นบทแปลภาษาไทยของ จินผิง วรรณคดีจีนสมัยราชวงศ์หมิงในสามประเด็น ได้แก่ การแปลฉากสังวาส การแปลบทเพลงและกวีนิพนธ์ และการแปลคำทางวัฒนธรรม วัตถุประสงค์ในการศึกษา นอกจากเพื่อวิเคราะห์กลวิธีการแปลในสามประเด็นดังกล่าวแล้ว ยังได้ศึกษาอิทธิพลที่สังคมในขณะนั้นมีต่อการแปล โดยอ้างอิงทฤษฎีการเขียนใหม่ (rewriting) ของอ็องเดร เลอเฟอแวร์ (André Lefevere) ซึ่งประกอบด้วยสามปัจจัยหลัก ได้แก่ อุดมคติ (ideology) ประพันธศาสตร์ (poetics) และผู้อุปถัมภ์ (patronage) เป็นกรอบในการวิเคราะห์

          ผลการศึกษาพบว่า ปัจจัยด้านสภาพแวดล้อมที่ส่งผลกระทบต่อการแปล ดอกเหมยในแจกันทอง ในสามประเด็นข้างต้นแตกต่างกันออกไป โดยด้านอุดมคติ ส่งผลต่อการแปลฉากสังวาส เพราะสังคมไทยสมัยนั้นมองเรื่องเพศเป็นสิ่งที่ควรปกปิด ส่งผลให้ผู้แปลเลือกที่จะใช้คำที่ให้ความรู้สึกเย้ายวน ตัดทอนรายละเอียด แทนที่จะแปลฉากสังวาสใน จินผิงเหมย์ อย่างตรงไปตรงมา ปัจจัยด้านประพันธศาสตร์ สะท้อนให้เห็นผ่าน การเรียบเรียงเนื้อหาในบทแปลให้กระชับกว่าต้นฉบับภาษาจีน ที่แม้จะไม่สอดคล้องกับประพันธศาสตร์ของวรรณกรรมแปลในปัจจุบัน หากกลับเป็นแนวปฏิบัติที่แพร่หลายในยุคที่ ดอกเหมยในแจกันทอง ถูกผลิตออกมา สำหรับด้านผู้อุปถัมภ์ ซึ่งได้แก่หนังสือพิมพ์ แสนสุข และผู้อ่านในขณะนั้น อาจเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ ดอกเหมยในแจกันทอง ต้องยุติการเผยแพร่ไปก่อนที่เนื้อหาจะจบ ทั้งยังมีการรวบเนื้อหาอย่างชัดเจนในระยะหลังของการเผยแพร่