Grammatical Functions and Meanings of the word /nam/ in Northeastern Thai dialect
Main Article Content
Abstract
The objective of this article is to study the word “nam1” in northeastern Thai dialect, which has been changed syntactically and semantically. This article is synchronic study. The data are complied from document, online database, and northeastern Thai dialect spoken in daily life since King Rama IX – present (1946-2020). The structural grammar of Vinjindra Phanupong (1982) and Navavan Bandhumedha framework (2011) are applied to catagorize word functions and discuss meanings respectively.
The results of studying word class, function and meaning of the word “nam1” in northeastern Thai dialect are found that “nam1” is functionally used as verb, preposition, adverb and conjunction. Semantically, “nam1” is divided into word classes as follow; 1.Verb containing two sub group meanings are 1) “follow” “find” in standard Thai interpreted as to arrive concrete movement, distributing not only to noun phrases such as human, animal but place and object also. 2) to show imitation. 2. Preposition containing two sub group meanings are 1) “with” “by” in standard Thai interpreted as coordinative agent or coordinative agent with another one, doing actions each other. 2) “follow” in standard Thai predicated as to arrive concrete and abstract movements. 3. Adverb has synonym as “with” in standard Thai, interpretating to participate event where agents do actions each other, modifying the verb “nam1”, and being able to independently occur at final position of the verb modifier. In term of preposition “nam1”, noun and noun phrase must be included consistently at the final distribution. 4. Conjunction is interpreted equally “because” in standard Thai, occurring constantly after the word “to be” to show rationale of event.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
คำพูน บุญทวี. (2538). ลูกอีสาน. กรุงเทพฯ: หจก. บรรณกิจเทรดดิ้ง.
จรัสดาว อินทรทัศน์. (2539). กระบวนการที่คำกริยากลายเป็นคำบุพบทในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์
ปริญญาอักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ชวนากร จันนาเวช. (2552). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม โครงการอนุรักษ์ใบลานภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ตำรายาวัดท่าม่วง เล่ม 1. มหาสารคาม: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
______. (2553). มหาวิทยาลัยมหาสารคาม โครงการอนุรักษ์ใบลานภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
ตำรายาวัดท่าม่วง เล่ม 2. มหาสารคาม: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ชัชวดี ศรลัมพ์. (2538). การศึกษามโนทัศน์ของคำว่า “เข้า” (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตรดุษฎี
บัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ดุษฎีพร ชำนิโรคศานต์. (2526). ภาษาศาสตร์เชิงประวัติและภาษาไทยเปรียบเทียบ. กรุงเทพฯ:
จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นววรรณ พันธุเมธา. (2549). ไวยากรณ์ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ : โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ
คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
. (2554). ไวยากรณ์ไทย (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นพรัฐ เสน่ห์. (2556). การกลายเป็นคำไวยากรณ์ของ “ด้วย” (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตร
มหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรีชา พิณทอง. (2532). สารานุกรมภาษาอีสาน-ไทย-อังกฤษ. อุบลราชธานี: โรงพิมพ์ศิริธรรม.
ผดุง ไกรศรี. (2560). หนูหิ่นอินเตอร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรลือสาส์น.
______. (2561). หนูหิ่นอินเตอร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรลือสาส์น.
______. (2562). หนูหิ่นอินเตอร์. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์บรรลือสาส์น.
พิมพ์ญา. (2558). ฮัก ณ อีสาน. กรุงเทพฯ: พิมพ์ญาบุ๊ค.
เพียรศิริ วงศ์วิภานันท์. (2546). เอกสารประกอบการสอนชุดวิชาภาษาไทย 3 คณะศึกษาศาสตร์
มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช
ยงค์ ยโสธร. (2555). คำอ้าย (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพฯ: มิ่งมิตร.
ยาใจ ชูวิชา. (2536). ความเป็นประโยคของหน่วยสร้างกริยาเรียงในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์
ปริญญาอักษรศาสตรดุษฎีบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ราตรี แจ่มนิยม. (2546). การศึกษาคำบุพบทที่กลายมาจากคำกริยาในภาษาไทย (วิทยานิพนธ์
ปริญญาอักษรศาสตรมหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยศิลปากร.
วิจินตน์ ภาณุพงศ์. (2525). โครงสร้างของภาษาไทย: ระบบไวยากรณ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
. (2536). โครงสร้างของภาษาไทย : ระบบไวยากรณ์. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
วีณา วีสเพ็ญ, สมัย วรรณอุดร, ณรงค์ศักดิ์ ราวะรินทร์, สัญญา วุฒิสาร, อธิราชย์
นันขันตี และอภิชาต จันนาเวช. (2549). ตำรายาวัดมหาชัย เล่ม 1 อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
. (2549). ตำรายาวัดมหาชัย เล่ม 2 อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
. (2550). ตำรายาวัดมหาชัย เล่ม 3 อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
. (2550). ตำรายาวัดมหาชัย เล่ม 4 อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
. (2550). ตำรายาวัดมหาชัย เล่ม 5 อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
สมัย วรรณอุดร. (2548). ตำรายาฉบับวัดศรีสมพร บ้านแบก ตำบลนาทอง อำเภอนาเชือก จังหวัดมหาสารคาม. อุบลราชธานี: ศิริธรรมออฟเซ็ท.
. (2560). ตำราโหราศาสตร์พ่อจารย์บัวศรี ศรีสูง (พิมพ์ครั้งที่ 2). มหาสารคาม: สถาบันวิจัยศิลปะและวัฒนธรรมอีสาน มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
สุนีย์ เลี่ยวเพ็ญวงษ์ และคณะ. (2532). พจนานุกรมภาษาอีสาน-กลาง ฉบับมข.-สวอ. ขอนแก่น: ศิริภัณฑ์.
สุรีเนตร จรัสจรุงเกียรติ. (2551). ยัง : การศึกษาเชิงประวัติ (วิทยานิพนธ์ปริญญาอักษรศาสตร
มหาบัณฑิต). กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เพจใต้เตียงมข. (2563). Facebook ใต้เตียงมข. ค้นเมื่อ 2 กุมภาพันธ์ 2563, จาก
https://www.facebook.com/underbedKKU/.
ชมรมศิลปวัฒนธรรมอีสาน จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย. (2549). ภาษาอีสานวันละคำ. ค้นเมื่อ 4
มกราคม 2562, จาก www.isan.clubs.chula.ac.th.