สมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา 1) สมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ 2) ความแตกต่างระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลกับความคิดเห็นเกี่ยวกับสมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ และ 3) ปัจจัยพยากรณ์สมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ เป็นการวิจัยเชิงปริมาณ โดยประชากรและกลุ่มตัวอย่าง ได้แก่ บุคลากรครูของโรงเรียนในสังกัดองค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรี จำนวน 201 คน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยประกอบด้วยแบบสอบถาม และแบบสอบถามมีค่าความสอดคล้องระหว่างคำถามกับวัตถุประสงค์ (IOC) 0.99 โดยเก็บรวบรวมข้อมูลในช่วงเดือนมกราคม ถึง เดือนมีนาคม พ.ศ. 2567และวิเคราะห์ข้อมูลด้วยสถิติพรรณนา คือ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และสถิติอ้างอิง คือ t - test, one-way Anova, สัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์เชิงเส้น และการวิเคราะห์ถดถอยพหุคูณ
ผลการวิจัยพบว่า 1) สมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ โดยภาพรวมอยู่ในระดับมาก (= 4.03) 2) ความแตกต่างระหว่างปัจจัยส่วนบุคคลกับความคิดเห็นเกี่ยวกับสมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ ได้แก่ อายุ ระดับการศึกษาสูงสุด และความรู้เกี่ยวกับการจัดการเรียนร่วม และ 3) ปัจจัยที่มีความสัมพันธ์กับสมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ ได้แก่ ด้านความรู้ ด้านทักษะ ด้านความรู้สึกเกี่ยวกับตนเอง ด้านนิสัย และด้านแรงจูงใจ โดยมีความสัมพันธ์ปานกลางทุกด้าน และปัจจัยพยากรณ์สมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ พบว่า ทั้ง 5 ด้านดังกล่าวไม่มีอิทธิพลอย่างมีนัยสำคัญต่อสมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ โดยตัวแปรทั้งหมดสามารถร่วมกันพยากรณ์สมรรถนะขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรีในการจัดการศึกษาสำหรับคนพิการ ได้ร้อยละ 13.2
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
กรมส่งเสริมการปกครองท้องถิ่น. (2557). คู่มือการกำหนดสมรรถนะสำหรับข้าราชการส่วนท้องถิ่น. วันที่ค้นข้อมูล 14 พฤศจิกายน 2566, เข้าถึงได้จาก https://www.dla.go.th/work/WebHR2/home/document
ณรงค์วิทย์ แสนทอง. (2546). เทคนิคการจัดทำ Job Description บนพื้นฐานของ Competency และ KPI. กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซ็นเตอร์.
เทื้อน ทองแก้ว. (2545). สมรรถนะการบริหารงานบุคคลในสถานศึกษา. วันที่ค้นข้อมูล 14 พฤศจิกายน 2566, เข้าถึงได้จาก http://dusithost.dusit.ac.th/~ei/tuan/file21122005046.doc
ธาริณี จินดาธรรม. (2560). กลยุทธ์การเสริมสร้างสมรรถนะการปฏิบัติงานของครูโรงเรียนสังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นในเขตภาคเหนือตอนบน. ดุษฎีนิพนธ์ปริญญาครุศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษ, มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย.
พชรวิทย์ จันทร์ศิริสิร. (2554). การพัฒนาสมรรถนะทางการบริหาร. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
พระราชบัญญัติองค์การบริหารส่วนจังหวัด พ.ศ. 2540 (แก้ไขเพิ่มเติมถึงฉบับที่ 5 พ.ศ. 2552). วันที่ค้นข้อมูล 2 กรกฎาคม 2565, เข้าถึงได้จาก https://www.ratchakitcha.soc.go.th
รายงานประจำปีขององค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรี. (2566). วันที่ค้นข้อมูล 10 กันยายน 2566 เข้าถึงได้จาก https://www.chon.go.th
ลักขณา กุลเจ๊ก. (2553). ศึกษาสภาพปัญหาการบริหารจัดการเรียนร่วมโดยใช้โครงสร้างซีท ด้านการจัดกิจกรรมการเรียนการสอนของโรงเรียนแกนนำจัดการเรียนร่วม สำนักงานเขตพื้นที่การศึกษานครสวรรค์. หลักสูตรปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วรเดช จันทรศร. (2551). ทฤษฎีการนำนโยบายสาธารณะไปปฏิบัติ. กรุงเทพฯ: สมาคมนักวิจัยมหาวิทยาลัยไทย.
วราภรณ์ แผนทอง. (2554). รูปแบบการบริหารสถาบันทางวิชาการของสถานศึกษาขั้นพื้นฐานเอกชนในเขตกรุงเทพมหานครโดยใช้การเทียบเคียงสมรรถนะองค์กร. หลักสูตรศึกษาศาสตรดุษฎีบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษาและผู้นำการเปลี่ยนแปลง, มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย.
ศราวุธ สุตะวงค์. (2554). การพัฒนาตัวบ่งชี้สมรรถนะการบริหารวิชาการของผู้บริหารสถานศึกษาระดับมัธยมศึกษา สังกัดองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. วารสารศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 13(3), 21-41.
ศูนย์วิจัยเทคโนโลยีสิ่งอำนวยความสะดวกและเครื่องมือแพทย์ สำนักงานพัฒนาวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีแห่งชาติ. (2565). วันที่ค้นข้อมูล 12 มีนาคม 2565, เข้าถึงได้จาก https://thaisynergy.org
สมบัติ ธำรงธัญวงศ์. (2553). นโยบายสาธารณะ: แนวความคิด การวิเคราะห์ และกระบวนการ (พิมพ์ครั้งที่ 21). กรุงเทพฯ: คณะรัฐประศาสนศาสตร์ สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
สัมฤทธิ์ ยศสมศักดิ์ และอนุรัตน์ อนันทนาธร. (2555). นโยบายสาธารณะ. กรุงเทพฯ: ห้างหุ้นส่วนจำกัด เอ็ม. ที.เพรส.
เสน่ห์ จุ้ยโต. (2554). การพัฒนาขีดสมรรถนะบุคลากรขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น. กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
สุกัญญา รัศมีธรรมโชติ. (2549). แนวทางการพัฒนาศักยภาพมนุษย์ด้วย Competency. กรุงเทพฯ: ศิริวัฒนาอินเตอร์พริ้นท์จำกัด (มหาชน).
สุธี บูรณะแพทย์. (2557). สมรรถนะของครูในสถานศึกษาขั้นพื้นฐาน สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาประถมศึกษากาญจนบุรี เขต 3. การศึกษาอิสระครุศาสตรมหาบัณฑิต, สาขาวิชาการบริหารการศึกษา, มหาวิทยาลัยราชภัฏกาญจนบุรี.
สำนักงานคณะกรรมการการประถมศึกษาแห่งชาติ. (2545). การจัดการศึกษาเรียนร่วม. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน. (2548). การนิเทศเชิงลึกเด็กพิเศษเป็นเฉพาะบุคคล. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานเลขาธิการสภาการศึกษา. (2553). รายงานการติดตามการจัดการศึกษาขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น ปี 2551. กรุงเทพฯ: กระทรวงศึกษาธิการ.
สำนักงานส่งเสริมและพัฒนาคุณภาพชีวิตคนพิการแห่งชาติ. (2552). อนุสัญญาว่าด้วยสิทธิคนพิการ Convention on the Rights of Persons with Disbilities (CRPD). กระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. กรุงเทพฯ: หจก.ไอเดีย สแควร์.
สำนักบริหารการทะเบียน กรมการปกครอง. (2565). วันที่ค้นข้อมูล 12 มีนาคม 2565, เข้าถึงได้จาก https://www.bora.dopa.go.th.
องค์การบริหารส่วนจังหวัดชลบุรี. (2566). วันที่ค้นข้อมูล 20 เมษายน 2566, เข้าถึงได้จาก https://www.chon.go.th
อาภรณ์ ภู่วิทยพันธุ์. (2553). Competency-Based training road map (TRM). กรุงเทพฯ: เอช อาร์ เซนเตอร์.
ภาษาอังกฤษ
Kaplan, R. S., & Norton, D. P. (2004). Strategy MAPS: Converting Intangible Asset info Tangible Outcome. New York: Harvard Business School.
Ulrich, D., & Lake, D. (1990). Organizational capacity: Competing from the insideout. New York: John Wiley and Sons.
Zwell. M. (2000). Creating a Culture of Competence. New York: John Wiley and Sons.
