วัฒนธรรมทางการเมืองของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา (สาขาสื่อสารการเมือง) มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช
Main Article Content
บทคัดย่อ
วัฒนธรรมทางการเมืองของนักศึกษาระดับบัณฑิตศึกษา (สาขาสื่อสารการเมือง) มหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช” มีวัตถุประสงค์เพื่ออธิบายความหมายและลักษณะสำคัญของวัฒนธรรมทางการเมือง อันเป็นเรื่องของความสัมพันธ์ระหว่างสมาชิกของสังคมการเมืองกับสังคมการเมืองในเชิงอุดมคติ โดยวัฒนธรรมทางการเมืองใดที่สังคมการเมืองต้องการก็มักถูกปลูกฝังให้เป็นความคิด, อุดมการณ์, ความเชื่อ, ค่านิยม, การปลูกฝัง ,กระบวนการกล่อมเกลา,พฤติกรรมทางการเมือง ฯลฯ ของสมาชิกในสังคมการเมืองนั้นๆ ทั้งนี้ ขึ้นอยู่กับการเมืองการปกครองของแต่ละประเทศ ที่มีลักษณะแตกต่างกัน ไม่ว่าประเทศนั้นจะมีระบบการปกครองแบบใดต่างต้องการความมั่นคง เมื่อประเทศมีความมั่นคงก็ย่อมส่งผลดีในทุกด้าน ความมั่นคงนี้จะเกิดขึ้นได้ก็ด้วยการเมืองการปกครองที่มีศักยภาพและเสถียรภาพและมีลักษณะของการพัฒนาเมืองอย่างค่อยเป็นค่อยไป ความมั่นคงต้องความสัมพันธ์กับโครงสร้างอำนาจรัฐ ซึ่งแต่ละรัฐอาจมีความแตกต่างกัน จึงไม่อาจลอกเลียนรูปแบบของประเทศที่ต้องการได้ ทั้งนี้ในบริบทสังคมไทย ด้วยสภาพเศรษฐกิจ สังคม และการเมืองไทย มีการเปลี่ยนแปลงอยู่ทุกช่วงเวลา เช่น ปี 2551 กรณีกลุ่มพันธมิตรประชาชนเพื่อประชาธิปไตยนครศรีธรรมราช ซึ่งได้มีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยราชภัฏนครศรีธรรมราช เข้ามารวมตัวก่อนเคลื่อนขบวนจากศาลาประดู่หก มุ่งหน้าไปตามถนนราชดำเนิน ก่อนที่จะไปปิดถนนราชดำเนินช่วงหน้าศาลากลางจังหวัดอย่างสิ้นเชิงทำให้การจราจรสายหลักที่ผ่านตัวเมืองนครศรีธรรมราช ไม่สามารถใช้การได้โดยมีเจ้าหน้าที่ตำรวจจราจรและสายตรวจคอยอำนวยความสะดวกและรักษาความปลอดภัย ขณะที่ภายในศาลากลางนั้นข้าราชการหลายคนต่างออกมาโบกไม้โบกมือให้กำลังใจ และมี อส.มารักษาความปลอดภัยอย่างเข้มงวดด้วย ดังนั้น วัฒนธรรมทางการเมืองที่ได้อธิบายในเนื้อหาของบทความ จึงเป็นทางเลือกในการกำหนดกรอบในการศึกษาปรับปรุงแก้ไขแนวคิดและพัฒนาแนวคิดตามอุดมการณ์ประชาธิปไตยในสังคมไทยที่พัฒนาทั้งทางด้านการศึกษา เศรษฐกิจ การเมือง และสังคม ที่นับว่ามีแนวโน้นที่เจริญยิ่งขึ้นไป
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์จะเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิชาการสังคมมนุษย์
References
โกวิท วงศ์สุรวัฒน์. (2564). What is Generation Y. มติชนออนไลน์.
ค้นเมื่อ 24 กันยายน , 2565 จาก: https://www.matichon.co.th/columnists/news_3011543.
ชำนาญ จันทร์เรือง. (2559). วัฒนธรรมทางการเมืองของไทย. ค้นเมื่อ กันยายน 24 , 2565 จาก : www.bangkokbiznews.com/blog/detail/637713.
ฌานิทธิ์ สันตะพันธุ์. (2549). วัฒนธรรมทางการเมืองของไทย : รัฐธรรมนูญที่แท้จริง ซึ่งไม่เคยถูกยกเลิก.ค้นเมื่อ กันยายน 24, 2565. จาก :
http://public-law.net/publaw/view.aspx?id=1014.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2554). วัฒนธรรมทางการเมืองไทย. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและ ศิลปะ
มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ปีที่ 12 ฉบับที่ 2 (24) มกราคม - มิถุนายน 2554. น.49.
ประสาร ทองภักดี. (2555). กฎหมายปกครอง. กรุงเทพฯ : มหาวิทยาลัยธุรกิจ บัณฑิตย์.
พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. 2554.
พรอัมรินทร์ พรหมเกิด. (2557). บทความวิชาการวัฒนธรรมทางการเมืองกับการพัฒนาประชาธิปไตยในเขตชนบทอีสาน : กรณีศึกษาประชาชนในเขตหมู่บ้านคำบง และหมู่บ้านสะอาด ตำบลสะอาด อำเภอน้ำพอง จังหวัดขอนแก่น. วารสารมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์. ปีที่ 31 ฉบับที่ 3 กันยายน - ธันวาคม : น. 65-66.
พระครูปลัดเกษฎา ผาทอง,ธีรภัทร์ เสรีรังสรรค์,บุญทัน ดอกไธสง และ อิสระ สุวรรณบล. (2562). วัฒนธรรมทางการเมือง: แนวคิดสู่การพัฒนาสังคมไทย. วารสารบัณฑิตศึกษามหาจุฬาขอนแก่นปีที่ 6 ฉบับที่ 2 ประจำเดือนเมษายน–มิถุนายน.
พระครูวินัยธรจักรี ศรีจารุเมธีญาณ. (2561). วัฒนธรรมทางการเมืองกับประชาธิปไตย
ของไทย. วารสารวิชาการแพรวากาฬสินธุ์ มหาวิทยาลัยกาฬสินธุ์ ปีที่ 5 ฉบับที่ 3 กันยายน – ธันวาคม.
พลอย สืบวิเศษ, (2560). การประชุมทางวิชาการ ประจำปี 2560 ของสถาบันบัณฑิตพัฒนาบริหารศาสตร์ เรื่อง “เศรษฐกิจพอเพียงกับการบริหารการพัฒนา: จากปรัชญาสู่การปฏิบัติ” กรุงเทพมหานคร 31 มีนาคม 2560 : น. 208.
วรรณธรรม กาญจนสุวรรณ. (2548). “วัฒนธรรมทางการเมืองกับการมีส่วนรวมทางการเมืองไทย”. เอกสารการสอนชุดวิชา ปัญหาพัฒนาการทางการเมืองไทย. สาขาวิชารัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. นนทบุรี. โรงพิมพ์ : มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. หน้า 145 - 196.
วิวัฒน์ เอี่ยมไพรวัน. (2546). วัฒนธรรมทางการเมือง. หลักรัฐศาสตร์เบื้องต้น. บทที่ 11. นนทบุรี มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช. น.71.
วิศรุตา ทองแกมแก้ว. (2557). พัฒนาการวัฒนธรรมทางการเมืองไทย : จาก “ประชาธิปไตย เบ่งบาน” สู่ “การปฏิรูปประเทศ”. สงขลา: มหาวิทยาลัยราชภัฎสงขลา.
สมบัติ เจริญธัญวงศ์ (2549). การเมืองไทย. กรุงเทพ: เสมาธรรม.
Gabriel A. Almond & Sidney Verba. (1956). The Civic Culture : Political Attitudes and Democracy in Five Nations. Boston: Little Brown & Company.
Gabriel A. Almond.(1956). Comparative Political System. Journal of Politic, 18 (3), 391-409.
Heywood, A. (1997). Politics. London: Macmillan.
Lucian W. Pye and Sidncy Verba. (1965). Political Culture and Political Development. Princeton: Princeton University Press.