Love in the Time of Endless Connectivity: A Study on Urban Design in Spike Jonze’s Her

Abstract

This article explores the spatial relationship between the city of Los Angeles and the concept of love in Spike Jonze’s critically acclaimed 2013 science fiction film, Her.  At first glance, Jonze’s film seems like a study on man and technology as its narrative follows the relationship between a male protagonist, Theodore Twombly, and a hyper-intelligent operating system (OS), Samantha, from the honeymoon period to their separation. A closer look at the film reveals a parallelism between overly connected urban design of the futuristic Los Angeles and the progression of the characters’ relationship in the plot structure. Lingering on the boundary of utopian/dystopian dimension of perfect/oppressive order, Jonze’s Los Angeles adopts a paradoxical spatial definition of being a connected space without any tangible contact. By reading the protagonists’ relationship in accordance with the film’s spatial design of Los Angeles through Alain Badiou’s framework of love as an embracement of risk and chance, Her exposes the fragility of technological connectivity in contemporary society.

รักในห้วงเวลาแห่งการเชื่อมต่ออันไม่สิ้นสุด: การศึกษาการออกแบบพื้นที่เมืองในภาพยนตร์เรื่อง Her ของ Spike Jonze

เมธาวี โลหะสุต *

อาจารย์ประจำภาควิชาภาษาและวรรณคดีอังกฤษ คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์

บทความนี้สำรวจความสัมพันธ์เชิงพื้นที่ระหว่างเมืองลอสแองเจลิสกับแนวคิดเรื่อง ความรักในภาพยนตร์เรื่องเฮอร์ ซึ่งเป็นภาพยนตร์ปี 2013 กำกับโดยสไปค์ โจนส์ ที่ได้รับเสียงชื่นชมจากนักวิจารณ์มากมาย หากมองผ่านๆ ภาพยนตร์เรื่องนี้ดูเหมือนจะเจาะประเด็นคนกับเทคโนโลยี เพราะเป็นเรื่องเล่าที่ตามติดความสัมพันธ์ระหว่างตัวเอกชายนามธีโอดอร์ ทวอมลีย์ กับระบบปฏิบัติการณ์ (OS) อัจฉริยะนามซาแมนธาตั้งแต่เริ่มคบกันจนถึงแยกทางกัน แต่เมื่อมองลึกลงไปอีก จะเห็นได้ถึงความเหมือนระหว่างผังเมืองลอสแองเจลิสในอนาคตที่เชื่อมต่อกันมากเกินควรกับการดำเนินไปของความสัมพันธ์ระหว่างตัวละครในพล็อตเรื่อง ลอสแองเจลิสของสไปค์ โจนส์ นั้นอยู่กึ่งกลางระหว่างความเป็นยูโทเปียและดิสโทเปียด้วยระบบที่ทั้งสมบูรณ์แบบและกดขี่ เห็นได้จากภาพพื้นที่อันย้อนแย้งเนื่องจากมีการเชื่อมต่อแต่กลับไม่มีการสัมผัสที่จับต้องได้เมื่ออ่านความสัมพันธ์ของตัวละครขนานไปกับการออกแบบพื้นที่ลอสแองเจลิสใน  ภาพยนตร์ ผ่านกรอบความคิดของ อแลง บาดิยู ที่มองว่าความรักคือการโอบรับความเสี่ยงและความไม่แน่นอน ก็จะเห็นได้ว่า เฮอร์ นั้นเผยความเปราะบางของการเชื่อมต่อทางเทคโนโลยีในสังคมร่วมสมัย