การพัฒนาโรงเรียนขนาดเล็กทั้งระบบอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา : โรงเรียนบ้านห้วยฉลอง อำเภอเมือง จังหวัดอุตรดิตถ์

บทคัดย่อ

     บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1)ศึกษาสภาพปัญหาและความต้องการในการพัฒนาของโรงเรียน 2)พัฒนาครูด้านรูปแบบการจัดการเรียนการสอนที่เหมาะสมกับกับบริบทของโรงเรียน 3)พัฒนาเครือข่ายชุมชนที่เข้มแข็ง กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้มี 2 กลุ่ม กลุ่มที่ 1 ใช้ในการศึกษาปัญหาและความต้องการ ประกอบด้วย ผู้บริหาร ครูผู้สอน คณะกรรมการสถานศึกษา ผู้ปกครอง และผู้นำชุมชน จำนวน
33 คน กลุ่มที่ 2 ใช้ในการศึกษาผลการจัดกิจกรรมพัฒนาจัดการเรียนรู้และการสร้างเครือข่ายชุมชน จำนวน 18 คน ประกอบด้วย ผู้บริหาร ครูผู้สอน ตัวแทนผู้ปกครอง และผู้นำชุมชน เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ใช้การสัมภาษณ์ และแบบบันทึกการจัดเวทีประชาคมและการประชุมกลุ่ม เครื่องมือที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูลใช้ค่าความถี่และร้อยละ ผลการวิจัย พบว่า ปัญหาที่มีความรุนแรงมากที่สุด คือ ครูไม่ครบชั้น รองลงมา คือ ผลสัมฤทธิ์ทางการเรียนต่ำ ปัญหาด้านครอบครัว คือ พ่อ แม่ไม่มีเวลาอบรมลูกหลาน และเด็กอาศัยอยู่กับ ปู่ย่า ตายาย ความต้องการ คือ การอบรมครูด้านทักษะการจัดการเรียนรู้ และการผลิตสื่อ และการอบรมให้ความรู้แก่ผู้ปกครอง เรื่องการเลี้ยงดูลูกวัยรุ่น

           ผลของการจัดกิจกรรมอบรมครูและผู้ปกครอง ทำให้นักเรียนกระตือรือร้นมากขึ้น คะแนนการสอบ ในแต่ละรายวิชาสูงขึ้น นักเรียนกล้าแสดงออกมากขึ้น รวมถึง ผู้ปกครองรับฟังและเปิดใจพูดคุยกับบุตรหลานมากขึ้น เห็นความสำคัญของการรวมกลุ่ม เพื่อสอดส่องความประพฤติของบุตรหลานมากขึ้น