วารสารจิตวิทยาคลินิกไทย (Online)

อิทธิพลของการรับเอามุมมองทางลบต่อการรักเพศเดียวกันมาเป็นส่วนหนึ่งของตนต่อภาวะซึมเศร้าผ่านการเปิดเผยเพศวิถีและการรับรู้การกีดกันในคนกลุ่มน้อยทางเพศวิถี

ณัชชา ศรีพิบูลพานิช, กุลยา พิสิษฐ์สังฆการ — Thu, 21 Mar 2024 00:00:00 +0700

วัตถุประสงค์ การศึกษานี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับเอามุมมองทางลบต่อการรักเพศเดียวกันมาเป็นส่วนหนึ่งของตนกับภาวะซึมเศร้า โดยมีการเปิดเผยเพศวิถีและการรับรู้การกีดกันเป็นกลไกที่ร่วมอธิบายความสัมพันธ์ วัสดุและวิธีการ การศึกษาเชิงสำรวจแบบภาคตัดขวาง เก็บข้อมูลในคนกลุ่มน้อยทางเพศวิถีจำนวน 263 คน ผ่านการตอบแบบวัดรายงานตนเองของตัวแปรที่ศึกษาทางออนไลน์และวิเคราะห์ข้อมูลโดยการวิเคราะห์เส้นทางอิทธิพล ผลการศึกษา โมเดลสมมติฐานมีความสอดคล้องกับข้อมูลจากหลักฐานเชิงประจักษ์ พบอิทธิพลทางตรงและอิทธิพลทางอ้อมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติของการรับเอามุมมองทางลบต่อการรักเพศเดียวกันมาเป็นส่วนหนึ่งของตนต่อภาวะซึมเศร้า โดยพบอิทธิพลทางบวกของการรับเอามุมมองทางลบต่อการรักเพศเดียวกันมาเป็นส่วนหนึ่งของตนต่อภาวะซึมเศร้าในทางตรงและอิทธิพลทางอ้อมผ่านการรับรู้การกีดกันไปยังภาวะซึมเศร้า รวมถึงอิทธิพลทางอ้อมผ่านการเปิดเผยเพศวิถีและการรับรู้การกีดกันไปยังภาวะซึมเศร้า สรุป การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาในลำดับต้นๆ ที่ศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างการรับเอามุมมองทางลบต่อการรักเพศเดียวกันมาเป็นส่วนหนึ่งของตน ภาวะซึมเศร้า การเปิดเผยเพศวิถี และการรับรู้การกีดกันของคนกลุ่มน้อยทางเพศวิถีในไทย ข้อค้นพบจากการศึกษาสามารถนำมาใช้ต่อยอดในการส่งเสริมประสิทธิภาพของการทำงานเชิงจิตวิทยาทั้งในแง่ของการป้องกันและการบำบัดภาวะซึมเศร้าในคนกลุ่มน้อยทางเพศวิถี

ความสัมพันธ์ระหว่างความนิยมความสมบูรณ์แบบกับสุขภาวะเชิงอัตวิสัย ในนิสิตนักศึกษามหาวิทยาลัย โดยมีความเมตตากรุณาเป็นตัวแปรส่งผ่าน

วรัญญู กองชัยมงคล — Thu, 21 Mar 2024 00:00:00 +0700

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความนิยมความสมบูรณ์แบบในมิติความมุ่งมั่นสู่ความสมบูรณ์แบบ และมิติความกังวลในความสมบูรณ์แบบ โดยมีความเมตตากรุณาต่อตนเองเป็นตัวแปรส่งผ่าน วัสดุและวิธีการ เป็นการวิจัยเชิงสำรวจเก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถามได้แก่ แบบสอบถามข้อมูลทั่วไป มาตรวัดลักษณะยึดติดความสมบูรณ์แบบ มาตรวัดสุขภาวะเชิงอัตวิสัย มาตรวัดความพึงพอใจในชีวิต มาตรวัดความรู้สึกด้านบวกและด้านลบและมาตรวัดความเมตตากรุณาต่อตนเอง ในกลุ่มตัวอย่างนิสิตนักศึกษาระดับปริญญาตรีตั้งแต่อายุ 18 ปีขึ้นไปจำนวน 273 คน สถิติที่ใช้ในการทดสอบสมมติฐานคือการวิเคราะห์โมเดลสมการโครงสร้าง ผลการศึกษา อิทธิพลทั้งหมดถึงระดับนัยสำคัญ ยกเว้นอิทธิพลทางตรงของความมุ่งมั่นและความกังวลในความสมบูรณ์แบบต่อสุขภาวะเชิงอัตวิสัย และอิทธิพลทางอ้อมของความมุ่งมั่นสู่ความสมพลทางตรงของความมุ่งมั่นและความกังวลในความสมบูรณ์แบบต่อสุขภาวะเชิงอัตวิสัย และอิทธิพลทางอ้อมของความมุ่งมั่นสู่ความสมบูรณ์แบบที่ส่งผ่านความจมทุกข์กับตนเอง โดยในมิติความมุ่งมั่นสู่ความสมบูรณ์แบบมีผลทำให้เกิดความเมตตากรุณาต่อตนเองสูงและความจมทุกข์กับตนเองต่ำแล้วส่งผลทำให้สุขภาวะเชิงอัตวิสัยเพิ่มขึ้น และในมิติความกังวลในความสมบูรณ์แบบส่งผลทำให้ความเมตตากรุณาต่อตนเองต่ำและความจมทุกข์กับตนเองสูง ส่งผลให้สุขภาวะเชิงอัตวิสัยลดลง สรุป ความเมตตาต่อตนเองเป็นตัวแปรส่งผ่านบางส่วนในความสัมพันธ์ระหว่างความนิยมความสมบูรณ์แบบและสุขภาวะเชิงอัตวิสัย

ผลของโปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มแบบปรับความคิดอาศัยสติเพื่อเสริมสร้างความผาสุกทางจิตในแม่เลี้ยงเดี่ยว

พรฤดี ปิยะคุณ, นฤมล พระใหญ่ — Thu, 21 Mar 2024 00:00:00 +0700

วัตถุประสงค์1) เพื่อเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยความผาสุกทางจิตของแม่เลี้ยงเดี่ยวกลุ่มทดลองก่อนการทดลอง และหลังการทดลอง 2) เพื่อเปรียบเทียบค่าเฉลี่ยความผาสุกทางจิตของแม่เลี้ยงเดี่ยวระหว่างแม่เลี้ยงเดี่ยวกลุ่มทดลองกับกลุ่มควบคุม วัสดุและวิธีการ เป็นการวิจัยกึ่งทดลอง แบบมีกลุ่มควบคุมวัดก่อน-หลัง (pretest-posttest control group design) กลุ่มเป้าหมาย คือ แม่เลี้ยงเดี่ยวที่ต้องรับผิดชอบลูกที่เกิดจากตนเองตามลำพังจากสถานคุ้มครองและฝึกอาชีพบ้านเกร็ดตระการ กรุงเทพมหานคร ที่คัดเลือกตามเกณฑ์ที่กำหนด จำนวน 22 คน แบ่งเป็นกลุ่มทดลอง จำนวน 11 คน และกลุ่มควบคุม จำนวน 11 คน เครื่องมือที่ใช้ในการเก็บรวบรวมข้อมูลประกอบด้วย 1) โปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มแบบปรับความคิดอาศัยสติและ 2) แบบวัดความผาสุกทางจิต วิเคราะห์ข้อมูลด้วยการทดสอบค่าทีแบบจับคู่และการทดสอบค่าทีแบบอิสระ ผลการศึกษา 1) ค่าเฉลี่ยความผาสุกทางจิตของกลุ่มทดลองในระยะหลังการทดลองสูงกว่าระยะก่อนการทดลอง อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 และ 2) ในระยะหลังการทดลอง กลุ่มทดลองมีค่าเฉลี่ยความผาสุกทางจิตสูงกว่ากลุ่มควบคุมอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ระดับ .05 สรุป โปรแกรมการให้คำปรึกษากลุ่มแบบปรับความคิดอาศัยสติสามารถเสริมสร้างความผาสุกทางจิตให้แก่แม่เลี้ยงเดี่ยว

อิทธิพลของการรับรู้ความสามารถของตนเอง และการเผชิญความเครียด ที่มีผลต่อการปรับตัวของนักศึกษาคณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหงในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19

นนทิมา สิริเกียรติกุล — Thu, 21 Mar 2024 00:00:00 +0700

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาอิทธิพลของการรับรู้ความสามารถของตนเอง การเผชิญความเครียดที่มีผลต่อการปรับตัวของนักศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง ในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 วัสดุและวิธีการ กลุ่มตัวอย่าง 320 คนเป็นนักศึกษาที่กำลังศึกษาอยู่ในระดับปริญญาตรี คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง เลือกกลุ่มตัวอย่างด้วยวิธีการสุ่มอย่างง่าย เก็บข้อมูลระหว่างเดือนพฤศจิกายน-ธันวาคม 2565 โดยใช้แบบสอบถามออนไลน์ที่พัฒนาขึ้น ได้แก่ 1) แบบสอบถามข้อมูลส่วนบุคคล 2) แบบสอบถามการรับรู้ความสามารถในตนเอง 3) แบบสอบถามวิธีการเผชิญความเครียดและ 4) แบบสอบถามการปรับตัวของนักศึกษาในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์ถดถอยเชิงพหุคูณ ผลการศึกษา การรับรู้ความสามารถในตนเอง (β = .56)และการเผชิญความเครียด (β = .17) สามารถร่วมกันท านายการปรับตัวของนักศึกษาในสถานการณ์การแพร่ระบาดของโควิด-19 ได้ร้อยละ 47.20 (R² = .472) ที่ระดับนัยส าคัญทางสถิติที่ .01 โดยตัวแปรที่สามารถทำนายได้ดีที่สุดคือ การรับรู้ความสามารถในตนเอง สรุป การรับรู้ความสามารถในตนเองและการเผชิญ ความเครียด ร่วมกันทำนายการปรับตัวของนักศึกษาได้โดยการรับรู้ความสามารถในตนเองเป็นทักษะสำคัญที่ควรส่งเสริมให้นักศึกษา เพราะหากนักศึกษามีการรับรู้ความสามารถในตนเองมากขึ้น มีแนวโน้มที่จะมีการปรับตัวที่ดีมากขึ้น

ปัจจัยที่มีผลต่อความสามารถของผู้ดูแลในการดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้น ณ ห้องตรวจผู้ป่วยนอกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลนครปฐม

จารุวรรณ มีต้องปัน — Thu, 21 Mar 2024 00:00:00 +0700

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสามารถของผู้ดูแลในการดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้น ณ ห้องตรวจผู้ป่วยนอกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลนครปฐม วัสดุและวิธีการ เป็นการวิจัยเชิงสำรวจภาคตัดขวาง กลุ่มตัวอย่างคือผู้ดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้นที่มารับบริการ ณ ห้องตรวจผู้ป่วยนอกจิตเวชเด็กและวัยรุ่น โรงพยาบาลนครปฐม จำนวน 250 คน เครื่องมือที่ใช้คือ แบบสอบถามข้อมูลทั่วไป และแบบวัดความสามารถในการดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้น สถิติที่ใช้ ได้แก่ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน ไคสแควร์ การทดสอบของฟิชเช่อ และการวิเคราะห์ถดถอยลอจิสติก ผลการศึกษา พบว่า ความสามารถในการดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้นภาพรวมอยู่ในระดับปานกลางค่อนข้างสูง (M = 279.78, S.D.=36.540 โดยตัวแปรพยากรณ์ทางด้านบวกที่มีผลต่อความสามารถในการดูแล คือ ผู้ดูแลเพศหญิง การมีรายได้ 20,001 บาทขึ้นไป การมีผู้ร่วมดูแล และผลการเรียนของเด็ก 3.00 ขึ้นไป ส่วนตัวแปรพยากรณ์ทางด้านลบคือ การมีโรคประจำตัวของผู้ดูแล และการมีโรคทางจิตเวชของผู้ดูแล โดยตัวพยากรณ์ท้ังหมดมีค่าอิทธิพลต่อความสามารถของผู้ดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้นร่วมกัน ร้อยละ 53.00 สรุป ผู้ดูแลที่เป็นเพศหญิง การมีรายได้ 20,001 บาทขึ้นไป การมีผู้ร่วมดูแล และผลการเรียนของเด็ก 3.00 ขึ้นไป คาดว่าจะมีผลต่อการเพิ่มความสามารถในการดูแล ส่วนการมีโรคประจำตัวและการมีโรคทางจิตเวชของผู้ดูแลอาจทำให้ความสามารถของผู้ดูแลลดลง ดังนั้นผู้ดูแลที่มีโรคประจำตัวและโรคทางจิตเวช จึงควรได้รับคำแนะนำจากผู้เชี่ยวชาญในการดูแลเด็กและวัยรุ่นสมาธิสั้นอย่างเหมาะสมต่อไป

ความสัมพันธ์ระหว่างความผูกพัน การผูกมัดในความสัมพันธ์ และการรักษาความสัมพันธ์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี

ภัทรนิศวร์ ธนกูลอัครชัย, กมลพร วรรณฤทธิ์, ธนยศ สุมาลย์โรจน์ — Thu, 21 Mar 2024 00:00:00 +0700

วัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างความผูกพัน การผูกมัดในความสัมพันธ์ และการรักษาความสัมพันธ์ของนักศึกษาระดับปริญญาตรี วัสดุและวิธีการ การศึกษาครั้งนี้เป็นการศึกษาแบบภาคตัดขวาง เก็บข้อมูลด้วยแบบสอบถาม ได้แก่ มาตรวัดความผูกพัน (ECR-R-18) มาตรวัดการผูกมัดในความสัมพันธ์และมาตรวัดพฤติกรรมการรักษาความสัมพันธ์ (RMBM)ในนักศึกษาระดับปริญญาตรีจากมหาวิทยาลัยประจำภาคเหนือ ภาคกลาง ภาคใต้ และภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่กำลังมีความสัมพันธ์เชิงคู่รักกับเพศตรงข้าม อย่างน้อย 6 เดือนและยังไม่ได้แต่งงาน จำนวน 89 คน วิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้สถิติเชิงพรรณนา และวิเคราะห์ค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบเพียร์สัน ผลการศึกษา พบว่า ความผูกพันแบบวิตกกังวลและความผูกพันแบบหลีกหนีมีความสัมพันธ์ทางลบกับทุกพฤติกรรมการรักษาความสัมพันธ์ (r = -.217 ถึง -.617) การผูกมัดในความสัมพันธ์มีความสัมพันธ์ทางบวกกับเกือบทุกพฤติกรรมการรักษาความสัมพันธ์ (r = .23 ถึง .54) ยกเว้นด้านเครือข่ายทางสังคม สรุป หากนักศึกษามีความผูกพันแบบวิตกกังวลและผู้พันธ์แบบหลีกหนีอยู่ในระดับน้อย แต่มีความผูกมัดในความสัมพันธ์อยู่ในระดับ จะส่งผลให้บุคคลแสดงพฤติกรรมการรักษาความสัมพันธ์มากขึ้น ซึ่งจะเป็นผลดีให้สามารถดำเนินความสัมพันธ์นั้นต่อไปได้